El pasado domingo tuve la suerte de asistir a un concierto de la banda de Woody Allen. Como él mismo reconoce, no es un portento del clarinete. Sin embargo, se ha rodeado de músicos de muy alta calidad que forman una banda estupenda. Me encanta que reivindiquen el jazz más primitivo, para mí el más auténtico. El Jazz de la tierra de Dixie, que tan bien llegué a conocer durante mis casi dos años allí viviendo. Aquí os dejo con unas fotos que tomé furtivamente.
Ya que la primavera la sangre altera, voy a dedicar este post a mis mitos eróticos. Por favor, contesten a la encuesta arriba a la derecha para ayudarme a escoger uno de ellos.
Marlon Brando Para mi, la secuencia más erótica del cine: Stanley Kowalski, en el suelo, gritando “Hey, Stella!”. Stella, majestuosa, bajando las escaleras y el abrazo-fusión final. Disfrútenlo aquí
Sayid Jarrah
Pongo el nombre de Sayid en lugar del de Naveen Andrews porque prefiero la versión selvática y sudorosa de Lost.
Goorge Clooney
Sí, ya sé que es un tópico. Pero afrontémoslo, las mujeres de este mundo se dividen según su preferencia por George Clooney o Brad Pitt. Yo soy de las primeras (a pesar de mi amistad con el segundo) .
D’artacan
Este es un pequeño homenaje a mi infancia, donde sentía admiración por este cánido personaje. Por fortuna, corregí mis tendencias a tiempo.
Cuando era pequeña me encantaba leer una de las colecciones de revistas de mi padre: Selecciones del Reader’s Digest. Una de las historias que ahí leí me impactó de sobremanera. La historia sobre Juan Salvador Gaviota, una gaviota que quería dedicar su vida a algo más que la búsqueda de comida. Le apasionaba volar y lo convirtió en su leitmotiv; aunque eso le valiera la expulsión de la Bandada, que no podía comprender las extrañas piruetas de Juan. Éste, en solitario, prosiguió con el perfeccionamiento de sus acrobacias y de esta forma fue feliz. Sé que es quizá un tópico, pero a aquella tierna edad no entendía aún de clichés y la historia de Juan Salvador Gaviota se quedó grabada en mi memoria. Desde entonces, de forma inevitable, cada vez que veo una gaviota me acuerdo de Juan, y me pregunto si pertenecerá a la Bandada, o será de las utópicas.
Desde hace poco tiempo, trabajo en una zona portuaria. Observo las gaviotas a diario, y estoy aprendiendo a diferenciarlas según su edad y sus motivaciones (hambre, descanso, etc.). Recientemente pude observar como un ejemplar adulto, cual anaconda, engullía el cadáver de un gorrión. Entonces pensé ¿qué ha sido de Juan?. Y en ese momento recordé que la gaviota es el animal que representa al Partido Popular.
Publicado por
La Recepcionista
en
20:37
domingo, 14 de marzo de 2010
Etiquetas:
Música
Quién va a ser el próximo en jugar a este juego absurdo? Nadie va a ganar.
Quién va a ser el próximo en arder en este juego fatuo que volveré a encender?
Y tanta tontería, tormento y agonía resulta tan convencional incluso inmoral.
Absolutamente me niego a escucharte ni un segundo más Aparentemente no te quieres dar cuenta que no importa ya Científicamente yo tengo la prueba que demostrará despiadadamente que todo da igual.
Quién tendrá las ganas de afirmar que no sirve de nada? No vas a cambiar
Quién pondrá la vela San Sebastian? Para que nos perdone la frivolidad de habernos sumergido de lleno en lo prohibido y rechazar cualquier señal de normalidad.
Absolutamente me niego a escucharte ni un segundo más Aparentemente no te quieres dar cuenta que no importa ya Científicamente yo tengo la prueba que demostrará despiadadamente que todo da igual.
Sarcástico, irónico por no decir patético y acabarás histérico herido de muerte por tu propia espada, aléjate y piérdete. Mejor autodestrúyete, tienes que afrontar que has vuelto a fracasar.
Absolutamente me niego a escucharte ni un segundo más Aparentemente no te quieres dar cuenta que no importa ya Científicamente yo tengo la prueba que demostrará despiadadamente que todo da igual.
Absolutamente todo da igual Absolutamente. Absolutamente. Absolutamente. Absolutamente.
Siempre he pensado que España es un país bastante cutre, de segunda fila. Una de mis máximas es nunca trabajar para una empresa española. Sin embargo, este nuestro país tiene en contrapartida cosas buenas. La comida, el vino, el clima.... ¿¿PERDÓN, DIJE EL CLIMA?? Estoy por eliminar esta palabra de la definición de la piel de toro. Diantre, para aguantar nevadas de este calibre, me voy a vivir a Noruega donde al menos tendré una mejor calidad de vida.
Publicado por
La Recepcionista
en
17:18
domingo, 7 de marzo de 2010
Etiquetas:
Música
Sometimes you're better off dead There's gun in your hand and it's pointing at your head You think you're mad, too unstable Kicking in chairs and knocking down tables In a restaurant in a West End town Call the police, there's a madman around Running down underground to a dive bar In a West End town
In a West End town, a dead end world The East End boys and West End girls In a West End town, a dead end world The East End boys and West End girls West End girls
Too many shadows, whispering voices Faces on posters, too many choices If, when, why, what? How much have you got? Have you got it, do you get it, if so, how often? And which do you choose, a hard or soft option? (How much do you need?)
In a West End town, a dead end world The East End boys and West End girls In a West End town, a dead end world The East End boys and West End girls West End girls West End girls
(How much do you need?)
In a West End town, a dead end world The East End boys and West End girls Oooh West End town, a dead end world East End boys, West End Girls West End girls
You've got a heart of glass or a heart of stone Just you wait 'til I get you home We've got no future, we've got no past Here today, built to last In every city, in every nation From Lake Geneva to the Finland station (How far have you been?)
In a West End town, a dead end world The East End boys and West End girls A West End town, a dead end world East End Boys, West End girls West End girls
West End girls
West End girls (How far have you been?)
Girls East End boys And West End girls And West End girls (... forever) And West End girls (How far have you been?)
East End boys The West End girls The West End boys And West End girls
The West End girls The West End boys The West End girls
Tras dos meses de fisioterapia en mis cervicales y otros cuatro padeciendo una trocanteritis galopante, mi traumatóloga me dijo: "O dejas de castigar tu espalda o acabarás con tu ya maltrecha salud".
Así pues, decidida a soltar lastre, dejé de llevarme el portátil al tren. Sin embargo, no he renunciado a la gimnasia mental que mi notebook me permitía en el ferrocarril. Bolígrafo en mano, cual escriba egipcio, tomo mis notas y escribo mis borradores en Mi otro bloc. Es éste el alter ego de mi Hotel Existence, el color verde no es casualidad. Llámenme romántica, pero a este bloc le debo padecer menos dolores de espalda.
Dos cuentos y una canción de Navidad…
-
En 2006, cuando este lugar rebosaba vida, nació la tradición de escribir
cuentos de Navidad entre varios amigos al calor del fuego virtual. Hubo
años glori...
Vieiras al Horno
-
Vieiras al Horno. La última receta del año pasado fueron las Vieiras a la
Gallega y en esta ocasión vamos a despedir el año con otra receta de
vieiras al...
Pedres amb història. vestigis ocults de Barcelona
-
Bon día, Aquí us deixo un fragment antic de GR Barcelona on amb en Marc de
las Heras vam estar passejant per la ciutat descobrint vestigis que sovint
p...
Consells nutricionals per persones fumadores
-
Una millora a la seva dieta i unes pautes nutricionals són de gran ajuda a
l'hora d'evitar, o frenar, el progrés de diversos trastorns associats al
consum ...
Mudanzas que se hacen a mano
-
Y llegó la ocasión ideal para contar.
Y se hizo el regalo de que los regalos se sumen entre sí.
Y surgió el momento de dar un gracias tan grande que no hay ...
Se avecinan cambios · Big changes over here
-
Adriana, este mico de 9 años que ya me roba pamelas, sandalias y gafas de
sol cuando las circunstancias obligan (casi 40 grados en Madrid este finde
eran...
El hombre del traje anticuado*
-
Hoy tampoco tenía un motivo para madrugar y, sin embargo, lo ha hecho.
Con el automatismo que da la rutina de muchos años, el hombre se ha
repasado la ba...
Pepín y el Rey Pirata
-
-CAPÍTULO 2 -
Desde el barco se divisaba una montaña con forma de tortuga y que da origen
al nombre de la isla, aunque a mi poco o nada me importan esas co...
Kinesiotapes
-
Con este fashion y vistoso vendaje luce mi muñeca para finalizar una
temporada de trabajo.
Así estoy, arrastrando una tendinitis (*Tenosinovitis de DeQue...
VIDA DE COLORES
-
* El post de hoy es más alegre que los anteriores y lo hago por una buena
causa: consiste en un vídeo que ha hecho mi hermano para un concurso
organizado...